დილით ლოგინი არც გამისწორებია ისე გავარდი უნივერსიტეტში, ნიკამ დამირეკა რომ რაღაც პრობლემები ჰქონდა. პირველი საათი იყო უნივერსიტეტის ეზოსთან რომ მივედი და მობილურზე დავურეკე, კიბეებთან იდგა.
– მაგარი საქმეა, უნდა წავიდეთ. ძალიან ნერვიულად მითხრა და გზაზე ტაქსი გააჩერა, – წამოდი შეჩემა რას დგახარ. ტაქსში სწრაფად ჩავჯექი, წარმოდგენა არ მქონდა რა ხდებოდა, ნუ რარაც ვერსიები კი მქონდა, ნიკა არაა პრობლემური ადამიანი და პირველი ჩხუბის სიტუაცია გამოვრიცხე, ქალების მოყვარული კი , იცოცხლე ძალიან იყო, ნუ თუ გოგოებთან მიეჩქარებოდა ასე,არც ეს მიმაჩნდა მართებულად იმიტომ რომ როგორც წესი გოგოს როგორც მონას ისე ექცევა ხოლმე..
– სად მივდივართ შეჩემა, რა ხდება? ვერ მოვითმინე და მაინც ვკითხე.
– ოო, ნახავ რა … მაგარი რამეა..
დაახლოებით ნახევარი საათი ხმა არ ამომიღია, გზას ვუყურებდი, მიმართულებას.
– აქ გააჩერე… ჩავედით გიო. ნიკამ ტაქსისტს ფული მისცა და მანქანიდან გადმოვედით.გაკვირვებული ვუყურებდი ნიკას. – წამო ცოტა ფეხით უნდა ვიაროთ,რაღაც არ დამევასა ტაქსისტი. ამან უფრო დამძაბა,ნუ ფაქტია რომ ინტერესი მკლავდა ყველაზე მეტად..
ტრიალ მინდორზე გავედით ამაღლებული ადგილი იყო და იქ რამოდენიმე დანგრეული შენობა, ნუ მიტოვებული რომ ვთქვა უფრო ლამაზად გამომივა…შენობებს მივუახლოვდით, რა უნდა ყოფილიყო შიგნით? მაქსიმუმ ჩონჩხები, ნაწამები ბავშვების სხეულები,უძველესი წიგნები,ოქრო,მეტი არაფერი მოდიოდა თავში. გავოცდი , დანგრეულ სახლშ შევაბიჯე და ენა ჩამივარდა.. ეს ილუზია იყო, სინამდვილეში სულაც არ იყო ეს დანგრეული სახლი,არ ვიცი წარმოუდგენელია ეს როგორ, მაგრამ აქ ყველაფერი თანამედროვე იყო, ფანჯრიდან გავიხედე ,ვერ ვუჯერებდი თვალებს, ყველაფერი სხვანაირი იყო, სახლები,ძალიან მაგარი სახლები იდგა..
– ჰა როგორია?? მკითხა ნიკამ და ჩემს რექციას აკვირდებოდა..
– აზზე არ ვარ, რა ხდება შეჩემა?
– რავი,არც მე ვიცი, შემთხვევით გავიჩითე, ჯერ არვისთვის მითქვამს,თან მაგარი სტრაშნია ტო, აი ის ლეპტოპი გამოვიტანე აქედან და მაშინვე გაქრა, რომ შემოვბრუნდი ისევ იმ ადგილზე იდო, სხვა სახლები არ ჩანს, აი ფანჯრიდან ბევრი სახლი ჩანს მაგრამ შესვლა ვერცერთში ვერ შევძელი…მოიყვანდა აქ გოგოს კაცი მარა არ მინდა, გაბაზრდება ეგრევე. ეს თქვა თუ არა პულტს მოკიდა ხელი და იქვე ხალიჩაზე გაგორდა, აშკარად ეტყობოდა რომ უკვე როგორც საკუთარ სახლში ისე იყო…
ღამის ორ საათი იყო რომ შინ დავბრუნდი, შოკში ვიყავი, მინდოდა ყველასთვის მომეყოლა, ინტერნეტში შევედი დავწერე სასწაულების დღეიდან მჯერა მეთქი და დასაძინებლად დავწექი… ნიკა იქ დარჩა,კომფორტში ძილი არჩია..
გათენდა და თუ არა ტაქსი გავაჩერე, ზუსტად იმ ადგილას როგორც გუშინ, ჩამოვედი და გზა ფეხით გავაგრძელე. შენობას ვერ მივაგენი,ადგილს კი.. ის შენობაც სხვა დანარჩენებივით გამქრალი იყო, სამი საათი ვიარე იმ ადგილას რომ იქნებ სადმე მოვხვედრილიყავი თუმცა უშედეგოდ..
ნიკა დღესაც დაკარგულად ითვლება, არ შემიძლია, ვერ გავთქვი, მაინც არავინ დამიჯერებდა და რა აზრი ჰქონდა.. ოთხი წელი გავიდა მას მერე, მაგრამ მე მაინც მგონია რომ ის ცოცხალია, უბრალოდ არ შეუძლია იქიდან გამოსვლა,არ ვიცი რა მოხდა მაგრამ ფაქტია რომ რეალობას მოწყდა.
ოთხი წელია იმ ადგილას მივდივარ, იმ იმედით რომ რაღაც დავინახო და მხოლოდ ჩემი მეგობრის გამოყვანა მოვახერხო, წყეული იყოს ირეალური კომფორტი.
კონტუას ბლოგი 