Monthly Archives: ოქტომბერი 2011

სწორ ხაზზე მოსიარულე

წინათ ამბობდნენ რომ ცხოვრება რუტინულია და შენ ეს გინდა არ გინდა უნდა გააკეთო, ახლა უფრო სხვაგვარადაა საქმე, უფრო კრეატივს აწვებიან და ყველა თავის ინდივიდუალიზმს უსმევს ხაზს. არ ვიცი მეჩვენება თუ მართლაც მომრავლდნენ ინდივიდები. ახლა მგონი ინდივიდუალიზმმა მასის ადგილი დაიკავა და მასამ ინდივიდუალიზმის, აი მაგალითად, სათითაოდ ყველა მიშას ლანძღავს ერთხმად არცერთი. რა შუაშია ეხლა ეს მაგალითი მაგრამ, მაინც ბევრი ინდივიდია რა, ასეც არ შეიძლება. ყველა ცხოვრების წესზე ლაპარაკობს და დღეს ხვალ ყველა პროფესორის კაბინეტიდან გვესალმება.

ხოდა ადრე კარგი იყო, ცხოვრება გაცილებით მარტივი და ერთფეროვანი იყო თან ისეთი ერთფეროვანი რომ მის ერთფეროვნებასაც საერთოდ ვერ იგრძნობდით, ახლა ყველაფერი გართულდა.

ადრე ყველაფერი კარგად იყო ეხლა ყველაფერი გართულდა და ძნელია იცხოვრო თავისუფლად. იძაბები, ინდივიდები მგონი ახლა უფრო ჩაკეტილები არიან ვიდრე ადრე მასა იყო.

ახლა თავისუფლად სიყვარულიც რთულია, სიყვარულსაც თავისი წესები და ჩარჩოები აქვს. მოკლედ ადრე უფრო ადვილად იყო ყველაფერი, ნუ ალბათ ეს იმის ბრალიც არის რომ საზოგადოება ვითარდება დატეულიყვნენ თავის ადგილას ხომ იქნებოდა ყველაფერი მარტივი.

არ ვიცი. მოკლედ ჯასთ პოსტი თქვენს წინაშე და ვინც უკვე ამას კითხულობს მადლობა ყურადღებისთვის და გირჩევთ რომ იყოთ მარტივები, უბრალოები მოსიყვარულეები და უშუალოები, ამინ აწ და მარადის აქედან იქამდე.

 


რიგითი სიტუაციური ანალიზი

მიჩნდება კითხვა და არა მარტო ერთი, უამრავი. ვცდილობ თანმიმდევრობით მოვძებნო კითხვებზე პასუხი. ცოტა არ იყოს რთულია. ვიცი რომ აქ მაშინ ვწერ როცა მინდა თავში ქაოსი დალაგდეს, ვცდილობ რომ დავალაგო.
ხშირად  ვსვამ კითხვას რატომ არ ხდება ისე როგორც საჭიროა და როგორც დინამუირობა მოითხოვს ხოლმე ყველაფერს, ვადარებ სხვა ურთიერთობას  ვასკვნი რომ მეტად ვაკეთებ ყველაფერს, შემიძლია მეტად ვიყო ყურადღებიანი, შემიძლია მეტად ვიყო გულწრფელი მეტად ვიყო ერთგული და მეტად ვიყო მოსიყვარულე, როგორც სჩანს ამას საზოგადოება არასათანადოდ აღიქვამს, ეს სიყვარული ჩვეულებრივი ჰგონიათ, ეს ერთგულებაც და ეს დამთმობობაც, ამ ყველაფერს ხომ ადამიანი იმიტომ აკეთებ რომ შენთვის რაღაც ღირებული და ძვირფასია. თუმცა ამას როდი აფასებენ სათანადოდ. უფრო მეტიც, ის ხალხი უფრო მეტად ფასდება ვინც საერთოდ არ არის გამომხატველი და ზედმეტადაც კი უყურადღებოები არიან. ასეთ დროს როგორ იქცევიან ხოლმე? დეპრესიას მისცემენ თავს და საკუთარ სიალალეს შეჰღაღადებენ უფალს რატომ არ ფასდება მათი გულწრფელობა?  შენ ამ ყველაფერს აკეთებ, რომ შენ ამ ყველაფერს გრძნობ, რომ შენ ამ ყველაფერს გასცემ და გინდა იგივე მიიღო.

მაგრამ ამაოდ. ყველაფერი ბევრი მომაბეზრებელია, ზედმეტი სიტკბო ყელს გწვავს და არასასიამოვნო შეგრძნებას გვგვრის, ხშირად გვინდება ცხარე. ალბათ ეს პრინციპია.

ალბათ ეს დროის ამბავია, ურთიერთობები დროის განმავლობაში შენდებიან, დეფორმირდებიან და სასურველ პოზიციამდე მიდიან.

ოჰ, ეს პოზიტივიზმი…

მჯერა რომ ყველაფერი ისე იქნება როგორც ჩვენ გვინდა, ბევრი რამ ისე ხდება რაც ჩვენ არ გვინდა და არ მოგვწონს მაგრამ ყველაფერს ვსწავლობთ, ადამიანები ვართ  და ცხოვრებას ვაგრძელებთ და გამოცდილებას ვიძენთ. რაღაც მიზნისკენ მივდივართ რაღაცას წარმოვადგენთ.
ინდივიდებათ იმიტომ ვიბადებით რომ ჩვენი აზრი გვქონდეს და გამორიცხულია ამ აზრში ყოველთვის მართლები ვიყოთ.

ყველაზე ცუდი ის მომენტია როცა შენი არ ესმით, როცა გიპირისპირდებიან როცა შენ უბრალოდ მათი აზრი გაინტერესებს, მაშინ ზიზღდები როცა შენ მათს მეტი არავინ გაგაჩნია და ამაზე პასუხი რა არის? ყველაფერი ასეა მოწყობილი? როცა ერთი გაუგებრობა ჭერს აქცევს და მის ქვეშ გულწრფელი ადამიანები იხოცებიან როცა თვლი რომ ბრალდება უსამართლოა და შენი ზრახვა კი გულწრფელი, როცა გულის ცემა ტანსაცმელს არხევს და შენს მიერ წარმოთქმული სიტყვები კი ადრესატამდე თითქმის საერთოდ არ მიდის. როცა თავს ზემოთ ძალა არ არის იმიტომ რომ ზედმეტი გულწრფელობა აქ არასდროს ფასდება.

მე მჯერა რომ ყველაფერი ქაოტური დალაგდება.
მე ხომ ის ძალიან მიყვარს, ერთბ ხმაურიანი, ხოდა მთავარიც ეს არის.