ძალიან ცხელა, ჭიქაში წყალს ვასხამ და სიამოვნებით ვუსმენ წყლის ხმას, წარმოვიდგენ ზღვას და მის ტალღებს. ვიცი, არაფერი არ ხდება, კიდევ მგონია რომ შეიძლება არ მოხდეს,სანამ არ მივუთითებ ვის ვწერ ხოლმე ამ წერილებს, თუნდაც აქ,თუგინდ კედლებზე,მერხის ბოლოში,კომპიუტერში, ვიცი არაფერი შეიცვლება.ჰეჰ,ადვილი სათქმელია, თითქოს მე ძალიან კარგად ვიცი რაშიცაა საქმე მაგრამ, ეს ხომ ასე არაა, რთულია მიუთითო ადრესატი რომელიც ამ წერილს საერთოდაც შეიძლება არ ელოდებოდეს.
კლოდი ალბათ ცუდადაა, არ ამხელს, მაგრამ ემჩნევა რომ განიცდის, ბევრს ფიქრობს, დადის ქუჩის ვიწრობებში და სიბნელეს ეპრანჭება,საზარელ ზმიან სიჩუმეს გამომწვევად უღიმის და მზადაა მის ბოროტ გულს ყველაფერი გაანდოს. სწორედ მაშინ ახსენდება თავიდან ყველაფერი და სიბნელესაც თვალს არიდებს.
მე ჩემს წერილს როგორც ყოველთვის არ მივაწერ თუ ვის ვუგზავნი და კიდევ ერთხელ მოვინატრებ კლოდს.
(წერილის დანარჩენი ნაწილი დამწვარია)
კონტუას ბლოგი 