საჯარო (დაწერილია ბიბლიოთეკაში)

დანამდვილებით არ ვიცი რამდენ ხანს მომიწევს აქ ყოფნა, თუმცა იმას ვხვდები რომ სიცივე ნელ-ნელა შემოდის ჩემში და სამყოფელს ეძებს,გარშემო მშვიდობაა, კერძოდ, ჩემს მარჯვნივ გოგო ზის, წიგნიდან რვეულში რაღაცას იწერს, აშკარად რომ კი არ იწერს უფრო იხატავს, ან სხვა რამეზე ფიქრობს, ამაზე კი მისი სახის უემოციობა მიმითითებს,რვეულში შეცდომით იწერს წიგნიდან,ხაზავს,ჯღაპნის,ახლიდან იწერს,ფურცლავს. ჩემს წინ არავინაა, არც მარცხნივ, თუმცა დარბაძში ბევრი ხალხია, ალბათ შაბათი რომ არის იმიტომ. მანამ სანამ წიგნი მომივა რა გავაკეთო არ ვიცი, ჰოდა მეც ვწერ,ჩემი კალამი შეწუხებული სახით მიყურებს,ზოგჯერ ამოიოხრებს ხოლმე თუმცა თავის საქმეს მაინც ასრულებს, როგორც დაწსებულებაში მომუშავე დაჩირებული ქალები.

აქ წერა არც თუ ისე ადვილია, კითხვა კი კარგი და სასიამოვნო, მაგრამ ამასაც გააჩნია, დამოკიდებულია იმაზე თუ რას კითხულობ. მისტიურს თუ კითხულობ რამეს მაშნ გაგიმართლა, გარემოც ხელს გიწყობს, აქ მომუშავე ქალები ისე ჩურჩულებენ,მისტიურს რომ არ კითულობდე მაინც შეგეშინდება.ხშირად ვწერ როცა წიგნს ველოდები, და კარგ მოცულობამდეც ავდივარ ხოლმე, თუმცა ერთ საათში რატომ ვერ უნდა დაწერო ბევრი? – მეც ვთქვი რა ახალი. ისე აქ კარგი ატმოსფეროა, ერთობ აზარტულიც, აქ რომ მოვიდვარ, ვცდილობ ისეთ სკამზე დავჯდე რომელიც არ იჭრაჭუენბს, სამწუხაროდ ვერასდროს ვიმარჯვებ, რასაც უფრო და უფრო შევყავარ აზარტში.ჯერი შემდეგზე დგება, ისეთ ადგილს თუ შევარჩევ საიდანაც არ დამიბერავს, მოგეხსენებათ საგანგებოდ “დასკოჩილი” ფანჯარა რა სანახავია ეგრეთწოდებულ ეროვნულ ბიბლიოთეკაში,თუმცა მაინც აპარებს ქარი, უი, ხო, კი არ აპარებს, შეიძლება ითქვას “სკოჩი” მგონი რაღაცას იჭერს, თუმცა ქარსთქო ვერ ვიტყვი,უფრო ფანჯარას. ქარის დროს უნდა ნახოთ რა სასიამოვნოა,როცა ეს ფანჯრები ერთ ხმაში ამღერდებიან და მრავალჟამიაერს შესძახებენ, მაშინ უნდა ნახოთ “სკოჩის” ტანჯული სახე, ძლივს რომ ართმევს საქმეს თავს. სასაცილოა, კი სასაცილოა, ისიც სასაცილოა მკითხველი რომ შემოდის, წიგნს იღებს და ჯდება,იქ მყოფ მეთვალყურე გოგონას თვალს არ აშორებს,ეს გოგო ხვდება და იცის კიდეც მას რომ მისჩერებია ეს საწყალი კაცი, ამიტომ უკან ჯდება, კაცი თავს ატრიალებს და თვალებგაბრწყინებული ადევნებს თვალს ამ გოგოს(ამ კაცს სანდრო უნდა ერქვას წესით) მოკლედ ბიბლიოთეკის ერთი სასიყვარულო ურთიერთობაც ვამხილე.

სკამიდან ავდექი და წიგნს მივაკითხე, თმცა მოსული არ იყო ჯერ. ღმერთო ჩემო, ნუთუ წიგნს არავინ კითხულობდა?? – ათასი თვალი ერთად მომაშტერდა, ასეთ ცნობისმოყვარე მზერას ვერცერთი მოდელი ვერ იპყრობს ჩვენებაზე, მოდი და ასეთ ყურადღების ცენტრში მშვიდად გაიარე, არა რა , საშინელებაა. დავჯექი სკამზე, ამ საცოდავს ხელი მოვკიდე და წერა გავაგრძელე, ამოიხვნეშა, აუ კვდება მგონი ჩემი კალამი, დასანანია, ხსოვნა იყოს,
ცხონდე

ცხონდე

დემოკრატია საქართველოში და ქართული პოლიცია

ყველამ კარგად იცის რა მოხდა ილიას უნივერსტეტთან, არ დავიწყებ იმ საკითხზე ლაპარაკს ეს წიგნი კარგია თუ ცუდი. ვთქვათ რომ ეს წიგნი არის სრული ბოდიალი და სულელობა, პრობლემა აქ სხვა რამეშია. მე როგორც ილიას სტუდენტი არც ვაქცევ ამ წიგნის არსებობას ყურადღებას, იმართება აქცია რომელთა პროტესტიც მესმის და გასაგებია, თუმცა აქვე ისმის უკვე განსხვავებული ბრალდებები, როგორიცაა გიგი თევზაძის გადადგომა, უნივერსიტეტში სალოცავი კუთხის გახსნაზე უარის გამო მათი გასამართლება და შემკობა ისეთი სიტყვებით როგორიცაა მამათმავლობა და ლესბოსელობა, როგორც ჩანს ეს სიტყვები ძალიან ხიბლავთ წარმოსათქმელად..
მე მინდა სხვა საკითხზე გავამახვილო ჩემი ყურადღება, უკვე ის სიტუაციაა რომ ხელჩართული ბრძოლა ჭავჭავაძის ქუჩის გზის სავალ ნაწილზე მიმდინარეობს, გზაზე მოძრავი საპატრულო პოლიცია არ იმჩნევს და მანქანას არ აჩერებს ადგილზევე, სრული წესების დაცვით სცილდება ტერიტორიას დგება შუქნიშანთან, მანქანას აბრუნებს და მოდის ილიას უნივერსიტეტთან და გადმოდიან მანქანიდან (ჩხუბი გრძელდება) ამ დროს ისინი არ აშველებენ არამედ აყოლებენ სიტუაციას თუ რა ხდება და რატომ იყო მოწყობილი შეკრება. სიტუაცია უმართავი ხდება და ჩხუბში უკვე მართმადიდებლური სულისკვეთებით უნივერსიტეტის დაცვა ებმევა, ეს ყველაფერი სამოქალაქო ომს გავს, ისმის ფრაზები – მამათმავლებო უნდა დაგხოცოთ ყველანი. ამ დროს პოლიციის სიმრავლეც შეინიშნება, რამოდენიმე პოლიციელი გარბის გასაშველებლად სადაც უმოწყალოდ ურტყამენ ერთს, ამ დროს მართმადიდებლური მშობელთა კავშირის ერთ-ერთი ქერა ცისფერთვალებიანი ჭაბუკი აჩერებს პატრულს და ესეთ ფრაზას ეუბნევა, – მართმადიდებლობას გვიგინებენ ეს მამათმავლები და წონასწორობა დაგვაკარგვინეს და მართმადიდებელი არ ხარ? – ამ დროს დემოკრატიული ქვეყნის სამართალდამცავი მხარზე ხელს ადებს თანგრძნობის ნიშნად ამ პიროვბნებას და უკან მანქანისკენ ბრუნდება. (ჩხუბი გრძელდება)
ის ფაქტი რომ  ამ ადამიანებმა არა მარტო ხნიერ ადამიანებს დაარტყეს არამედ შეეხნენ გოგოებსაც, ეს ქმედებები ქრისტიანული ნამდვილად არაა, თუმცა როგორც ჩხუბის დროს ყვიროდნენ მათ მამაომ კურთხევა მისცა ასეთი ქმედებებისთვის

პრობლემა ძალიან ბევრია ამ ვითარებაში, ამ დაპირისპირებამ ნათლად დაგვანახა თუ რა დონეზეა სახელმწიფოში დემოკრატია განვითარებული, ის რომ რა არის სიტყვის თავისუფლება და რა არის კანონს მორჩილება, რა არის კონსტიტუცია. მხოლოდ საქართველოში სამათალდამცავი პირადი რელიგური თვალსაზრისით ახდენს გადაწყვეტილების მიღებას. სწორედ ამ დღეს დავრწმუნდი რომ საქართველოს ხელისუფლება დამონებულია,შიშის ქვეშააა მოქცეული და არ შეუძლია დემოკრატიის ინტერესების დაცვა რადგან იციან რომ მართმადიდებელ მშობელთა კავშირი მათ არ აპატიებს, ან რას დავაბრალოთ ეს მათი სიჩუმე მომავალ არჩევნებს?? ერთი ცხადია რომ ამ ფაქტმა ნათელი მოჰფინა იმ ფაშისტური ძალის საფრთხეს რომელიც საქართველოში ქრისტიანობის დამცველის სახელით სარგებლობს. ეს ყველაფერი თუ ასე დარჩა “გადავშენდებით”